Pitong araw bago sumapit ang araw ng Pascua (Pag-iisa)

Part 8

Sana nga ay araw-araw ay Pasko, narinig ko ang
mga ikinanta na may dalang magandang himig sa
aking dalawang tainga. Inisip kong ang tunay na
pasko ay wala sa iba, nasa naghihinagpis at pagsa
sakripisyong pagbuhos ng dugo sa kanilang mga balat,
ginagawang pawis ang bawat dugong nananalaytay kay
itay, tinatanong ang sarili, “ano ba talaga ang tunay na
araw ng pasko?, may pag-ibig ang bawat isa?, ang
pasko ba ay para sa araw lamang ng disyembre?, sinasabi
nilang tahimik ang gabi kung pasko at banal ang gabi?”.
Nalalaman ko din naman, ginawa nilang ordinaryong oka-
syon ang pasko, ginawang okasyon at hindi ginawang
parte ng buhay sa araw-araw na pamumuhay, akin
ngang narinig, “hmig pasko’y laganap, mayroong sigla
ang lahat, wala ng kalungkutan….”,sinabi ko sa sarili,
“hindi totoo ito”, may mga taong nananatiling malungkot
kahit dumapit ang araw ng Pascua. Sa pagbalik sa nakaraan,
nalalaman ko ang himig ng sinasabi ng bawat tao; inihahanda
na ang mga pangunahing dadalhin sa araw ng pasko,
ipagdidiwang ang araw ng pasko at pagmano kay lolo’t
lola, ninong at ninang, kuya at ate, nanay at tatay, batang
kapatid, pamangkin at mga inaanak, mga tradisyong
hindi mawawala. Batid ko sa aking sarili Alexis, ipagdi-
diwang ko ang okasyong ito, nais ko sanang makita
lamang ang masasayang tao, nagkakasamang mga
pamilya, walang lungkot at tanging saya ang namu-
mukadkad sa bawat puso ng marami, nais ko sanang
magliwaliw na may dadalang pera, kumain lamang at
uminom hindi ng alak, bumili ng gamit na mapapakina
bangan sa huli, magbigay ng mga di magagamit na pera
o bagay man. Lugod kong ikatutuwa ito ngunit ikalulungkot
ko namang wala akong kasama sa paglakbay, ibubuhos
ko baga ang aking mga luha dahilang walang kasama sa
buhay o titiisin ang kalungkutang yaon hanggang pumanaw
ang araw ng Pascua Alexis? Nais ko rin namang matikman
ang saya nila na gaya kong walang halos pasko sa damdamin,
at may lungkot na bakas sa aking mga mukha. (Itutuloy.....)

-Alexis
1960